Blog #3 – ’t Is officieel

Vandaag ben ik bij de Kamer van Koophandel geweest. Textburo Steffers is een feit. 

Ik moest ervoor naar Amsterdam. En ik geef toe, ik zag er tegenop. Amsterdam. Dat is zo’n grote stad. Maar ik bekeek 9292 en ontdekte dat, als ik bij de halte Jacobswoude opstapte, ik met de Interliner en daaropvolgend de trein al bijna voor de deur van de KvK stond.

Op loopafstand van Centraal dus. En eigenlijk is dat nog zachtjes uitgedrukt, want 5 minuten lopen in een stad als Amsterdam, dat kun je ‘op rolafstand’ noemen. Toen ik in de trein alvast mijn navigatie opende – Anke en de weg vinden zonder hulp is absoluut onmogelijk – vertelde het blauwe balletje me dat ik net langs het KvK-gebouw reed. Ik keek opzij en spotte het hoge gebouw met de blauwe letters. Dit kon dus zelfs voor mij niet misgaan.

En het ging ook niet fout. Binnen in de ‘Kamer’ warmde ik mij aan een bakje warme thee – ik verbaasde me over de grote diversiteit aan smaken en het was nog gratis ook – terwijl ik plaatsnam in de enorme wachtkamer. Echt overal vandaan kwamen werknemers de wachtkamer in om bezoekers bij zich te roepen. Volgens mij is in loondienst werken binnenkort een gepasseerd station.

Ruim op tijd werd ik geroepen door een vriendelijke jongeman. We namen de papieren door die ik al zo volledig mogelijk had ingevuld; hij checkte of mijn bedrijfsnaam niet al bestond – zowaar waren er 5 bedrijven met Steffers in hun naam – en zorgde dat de laatste zaken werden ingevuld. Handtekeningen eronder, kopie van mijn ID, betalen en tot slot klonk een welgemeende ‘Gefeliciteerd!’. Het was een feit. Ik was de eigenaar van Textburo Steffers.

De kou buiten voelde ik niet, de grauwe lucht boven het IJ waar vele schepen en rondvaartboten voeren, leek te stralen en terug leek het station zelfs nog dichterbij. Geluk met de trein, geluk met mijn aansluiting, binnen een uur was ik van de Kamer weer thuis.

De vlotte reis met het bereikte doel kende maar één kanttekening; bij het afdalen van het trapje naast het viaduct op de Kruisweg gleed ik 5 treden naar beneden. Mijn elleboog ving mij op. Auch. Moeders kon het niet laten en grapte: “Net voor jezelf begonnen en nu al in de WAO.”