Soms doe je gewoon een keertje iets anders. Ik ben begonnen met het beluisteren van mijn volledige cd-verzameling.
Ik werk vrijwel altijd boven op mijn werk-/waskamer. Al maandenlang had ik Qmusic aanstaan toen ik opeens een ingeving kreeg. Een leuke, maar evenzogoed praktische ingeving.
Toen mijn vloer er uitgehaald werd tijdens de renovatie, nu een jaar geleden, moest mijn huiskamer leeg. Ik heb een grote cd toren. Al mijn verhuizingen, al sinds 1995 toen ik naar Wageningen verhuisde voor school, is deze toren met mij mee gereisd. De meeste van mijn cd’s kocht ik ook in die tijd. Ik ging niet uit, mijn geld ging naar cd’s.
In Wageningen was de toren mijn vaste maatje op drie verschillende kamers. Maar hij verhuisde ook mee naar Bleiswijk, Nieuwkoop en Heeze, waar ik stage liep.
De meeste cd’s zijn dus van voor 2000. Toen ik naar de pabo ging, was het cd’s kopen zo’n beetje voorbij. Behalve de nieuwe cd van Kinderen voor Kinderen elk jaar, kocht ik weinig meer.
En nu ben ik dus al die cd’s aan het draaien. Ze zitten namelijk al sinds de renovatie in dozen. Nou, ik kan het wel de foute muziekweken noemen. Naast de Kinderen voor Kinderen, Snotneuzen en House for Kids-cd’s komen Linkin Park en Limp Bizkit voorbij, maar ook Rammstein, Papa Roach, Within Temptation, The Cranberries en Pink. Tel daar alle boybands, de Spice Girls en de hele jonge Jeremy Jackson en Aaron Carter bij op en je kunt alleen maar concluderen; die Anke, die heeft een foute smaak. Dat was ík eind jaren 90 (en eigenlijk nog steeds :-)).
De cd’s die ik gedraaid heb, zet ik direct – vanzelfsprekend gesorteerd op genre – in mijn cd-toren beneden. Want al is dat besje inmiddels 25 jaar oud, hij is onderdeel van mijn herinneringen.
Nog heel wat Marco Borsato’s, Celine Dions en Jan Smits te gaan. Jottum!