Het is dinsdag 2 juni. Ik ben bij een interview geweest en loop door het stadscentrum terug naar mijn auto. Het is prachtig weer, ik besluit een terrasje te pakken.
Ik loop de winkelstraat uit en zie de terrassen. Ze staan te glimmen in de zon, zijn bij lange na niet vol en het is niet te zien wie er alleen aan een tafel zit en wie met zijn tweeën, drieën of zelfs vieren. Het oogt wat afstandelijk, weinig gezellig. Alhoewel, de 1,5 meter voelt inmiddels eigenlijk best vertrouwd. Voor elk terras zie ik dranghekken waartussen slierten mensen staan. Ik realiseer me dat die allemaal staan te wachten op een tafel.
Ik twijfel; ga ik in de rij staan of maak ik toch maar gewoon thuis dat boterhammetje klaar? Ach, het is coronatijd, zo veel heb ik niet te doen. En het uitwerken van dat interview, dat red ik ook nog wel als ik rond drieën begin.
Ik sluit aan in de rij. Zo wat meer dichtbij valt de rij mee, mede door de afstand tussen de mensen. Ik bekijk de terrasbezoekers van het door mij gekozen restaurant. En kijk naar hun (volle) borden. Ik zie salades, sandwiches, biefstuk met patat en ik denk na over waarin ik trek heb. Ik zie de ogen van de mensen in de rij elk hapje van de borden naar de monden volgen; alsof ze het eten naar binnen willen proppen.
Als na ongeveer twintig minuten het eerste tweetal het bestek gekruist op het bord legt en de ober roept, zie je bij de voorste mensen in de rij een opleving. ‘Mogen wij de kaart? We hebben nog zin in een gebakje.’ De zojuist enthousiast opgetrokken schouders zakken weer 20 graden. Daar gaat een kans op één van de zeven tafeltjes.
En zo tikt de klok door. Zo nu en dan vertrekt een koppeltje, het tafeltje wordt snel leeg geruimd, schoongemaakt en gedesinfecteerd, waarop een ander plaatsneemt.
Alle WordFeud-spelletjes zijn gespeeld, twee tennisafspraken gemaakt, meerdere appjes en mails verstuurd, de NOS-app is tien keer bekeken en ook Teletekst is uitgeplozen als ik, inmiddels vooraan de rij, zie dat een stel van een tafel opstaat. Eindelijk.
Ik ga zitten, bekijk de kaart en bestel een Club Sandwich en een kopje thee. Ik wrijf in mijn handen, goh, wat heb ik daar zin in. Ik kijk naar de rij die nog geen 1,5 meter korter is geworden. Starende zelfs onvriendelijke blikken bekijken elke handeling die ik doe. Ik ben blij als mijn Club Sandwich komt. Ik prop hem naar binnen. Ook de thee probeer ik zo snel mogelijk naar binnen te gieten. In een recordtijd heb ik mijn lunch verorberd waarna ik al kauwend heel snel verdwijn via de ‘Uit’-pijl op de grond.
Toch neem ik de proef op de som!
Gelijk heb je. Ben erg benieuwd. Komt vast wel een hemelsgroen-blog van dus ga het lezen en zien 🙂