Bijzondere ontmoetingen #1

Mevrouw de Wit: ‘Ik ben een snackmens’

Met een brede glimlach komt mevrouw De Wit, lopend achter haar rollator, samen met een verpleegkundige zorglocatie Aarhoeve uitgelopen. De fotograaf van het AD wil graag een foto van een bewoner die friet haalt bij de patatkar. Mevrouw De Wit vindt het geen probleem om hiervoor  model te staan.

Alle bewoners van de Langeraarse zorglocatie kregen vorige week patat met een snack. Geregeld door Dirk Koeleman én Radio 10. Hij gunde de oudjes in deze lastige tijd een smakelijke lunch. Zijn idee werd hartelijk ontvangen door de zorgorganisatie en was ook voor de bewoners een welkome verrassing.

Nadat de fotoshoot is afgerond, rijdt mevrouw De Wit met haar patatjes op haar rollator terug naar de zaal. Haar kroketje zal snel volgen. Als ik even later bij mevrouw De Wit aan tafel aanschuif om haar wat vragen te stellen voor bij het artikel, zie ik dat ze haar lunch volledig heeft verorberd. ‘Zo,’ zeg ik haar, ‘beide bakjes helemaal leeg?’ Mevrouw De Wit antwoordt nagenietend: ‘Ik ben een snackmens.’

En dat is ze. In haar jongere jaren werkte zij jarenlang bij een snackbar in Noorden. Iedereen in Noorden kende haar. Vooral jongeren. ‘Elke zaterdag kwam de Noordense jeugd langs fietsen om naar de Hills te gaan. Dan riepen ze “Riet, wel op ons wachten, hè?”. Als ze dan rond drieën terugkwamen, bakte ik friet voor ze.’

De vieve dame vertelt trots dat ze met dit verhaal in het boekje van Aarhoeve heeft gestaan. Ze wil het me graag laten zien. Ik besluit met haar mee te lopen naar haar kamer. Een prachtig plekje met een aparte slaapkamer en een huiskamer met een keukenblok. Ze biedt mij een plaats aan de tafel aan en zoekt in haar kastje naar het boekje. Terwijl ik in het blaadje de foto bekijk waarop ze achter het frituurvet staat, wijst ze me op een grote foto aan de muur. ‘Dat is mijn oude huis in Noorden. Nog van mijn ouders. Na hun overlijden heb ik er jarenlang samengewoond met mijn broer. Maar ik hoef niet meer terug, hoor. Ik heb het hier prima.’

Ik ben door mijn vragen heen als zij vraagt: ‘Waarvoor is dit gesprekje eigenlijk?’ Ik glimlach: ‘U bent net op de foto gezet voor in het AD. Ik schrijf de tekst voor bij die foto.’ Op haar gezicht verschijnt een brede lach: ‘Och, het is echt een dag vol verrassingen.’

Dan wordt er op de deur geklopt. Het personeel was me even kwijt. Ik bedank mevrouw De Wit voor haar prachtige verhaal. Met nog een laatste stralende lach en een handzwaai nemen we afscheid.